Histamine is een bioactief amine dat wordt gesynthetiseerd door decarboxylering van zijn voorloper aminozuur, histidine, in een enzymatische reactie die voor het eerst werd beschreven door Windaus en Vogt in 1907.

De naam histamine komt van het Griekse histos dat weefsel betekent, omdat het in veel lichaamsweefsels aanwezig is. De fysiologische en pathofysiologische effecten van histamine in het lichaam werden voor het eerst beschreven in 1910 door Dale en Laidlaw, twee baanbrekende onderzoekers die de functies ervan bestudeerden in de Wellcome Physiological Research Laboratories (Dale HH, Laidlaw PP. 1910). Histamine wordt door ons hele lichaam aangetroffen, zij het in hogere concentraties in de longen, de huid en het maag-darmkanaal. Het wordt voornamelijk gesynthetiseerd en opgeslagen in basofielen en mestcellen, en ook in maag-enterochromaffinecellen, lymfeklieren en thymus (Panula P, et al. 2015). Het is betrokken bij verschillende immunologische en fysiologische mechanismen: onder meer het stimuleren van de afscheiding van maagzuur, het ontstekingsproces, de samentrekking van gladde spiercellen, vasodilatatie en de productie van cytokinen. (Maintz. L. 2007; Vlieg-Boerstra BJ. et al. 2005).

Histamine is een mediator van het neuro-immuno-endocriene systeem

Bovendien functioneert het ook als een neurotransmitter, die wordt gesynthetiseerd door neuronen die zich in het achterste gebied van de hypothalamus bevinden, waarvan de axonen zich door de hersenen uitstrekken. (Worm J, et al. 2019).

De variabiliteit van de fysiologische effecten wordt veroorzaakt door de interactie met vier verschillende receptoren: H1, H2, H3 en H4, die signaaltransductieroutes activeren bij het waarnemen van histamine. (Panula P, et al. 2015). Er zijn twee belangrijke metabole routes van histamine bekend waarbij twee enzymen betrokken zijn:

• Diamine-oxidase (DAO)
• Histamine-N-methyltransferase (HNMT)

En wanneer begon je onderzoek naar pathologieën of ziekten?

Nou ja, meer dan honderd jaar geleden. De eerste antihistaminica die klinisch werden gebruikt, waren ongeveer 70 jaar geleden. In 1926 waren Harmer en Harris de eerste wetenschappers die de relatie tussen hoofdpijn en histamine beschreven na het verstrekken van een infusie van histamine in het onderzoek (Harmer IM, 1926). In 1927 werd het voor het eerst gezuiverd uit menselijke weefsels. In 1930 voerde de wetenschapper Pickering een reeks experimentele onderzoeken uit. Hoewel geen van hen placebogecontroleerd was, werd histamine verder onderzocht op zijn vermogen om vasculaire hoofdpijn te veroorzaken. Van histamine werd aangetoond dat het hoofdpijn veroorzaakte op een dosis- en gevoeligheidsafhankelijke manier, maar er was een grote variabiliteit tussen beide. Onderzoeker Pickering stelde voor dat de oorsprong van histamine-gerelateerde hoofdpijn van vasculaire oorsprong te wijten was aan vasodilatatie van de intracraniale slagaders en dat de hoofdpijn zou kunnen ontstaan ​​via de nervus trigeminus (Pickering GW, 1033).

De studie van de relatie tussen histamine en migraine is al vele jaren onderzocht en andere wetenschappers hebben geanalyseerd hoe histamine hoofdpijn kan veroorzaken. Later injecteerde Northfield histamine in de externe en interne halsslagaders en concludeerde dat de hoofdpijn afkomstig kon zijn van de interne halsslagader (Northfield’s DWC, 1938). Von Storch bestudeerde wat de minimale doses histamine zouden kunnen zijn om hoofdpijn bij een persoon te veroorzaken, maar hij merkte op dat ze afhankelijk waren van de context, aangezien de mensen die aan migraine leden en in het onderzoek werden geselecteerd veel vatbaarder waren voor hoofdpijn, veroorzaakt door histamineafgifte dan proefpersonen zonder migraine. (Arch Neurol Psychiater 1940; 44:316-322) Daarom toont de oudste wetenschappelijke literatuur de relatie tussen histamine en hoofdpijn aan. Tot op de dag van vandaag blijven onderzoekers endogene mediatoren, waaronder histamine, onderzoeken op hun vermogen om migrainepijn en andere pathologieën en ziekten te veroorzaken. (De Logu F, et al. 2019). Bovendien zijn er vorderingen in de wetenschap en komen er steeds meer onderzoeken naar voren waarin histamine een rol speelt als mediator bij verschillende pathologieën en ziekten. Een ander belangrijk stuk informatie dat in recente onderzoeken is waargenomen, is dat, afhankelijk van de locatie, het in het lichaam aanwezige histamine wordt gedeamineerd of gemethyleerd door de werking van respectievelijk de enzymen DAO en/of HNMT (histamine-N-methyltransferase). (Maintz, L. 2015) Opgemerkt moet worden dat het enzym DAO verantwoordelijk is voor de afbraak van extracellulair histamine. Dit enzym wordt voornamelijk tot expressie gebracht in de dunne darm, colon ascendens, placenta en nieren. In de darm neemt de DAO-activiteit geleidelijk toe van de twaalfvingerige darm naar het ileum en bevindt zich voornamelijk in de darmvlokken. (Eisenhans, B. 1999) DAO kan ook andere biogene amines metaboliseren, zoals putrescine en cadaverine. (Elmore Bo, et al. 2002). Het HNMT-enzym komt tot expressie in verschillende weefsels en organen van ons lichaam, vooral in de nieren en lever, ook in de milt, dikke darm, prostaat, eierstokken, ruggenmergcellen, luchtpijp en luchtwegen. (Maintz, L. 2007).

De belangrijkste toegangsweg voor histamine uit voedsel is het darmepitheel.

Daarom, hoewel HNMT ook aanwezig is in het maagdarmkanaal, speelt het enzym DAO een belangrijke rol bij de bescherming van het lichaam tegen exogeen histamine, dat afkomstig is uit voedsel. (Bohem T. et al. 2019; Maršavelski A, et al. 2018)